Hayat bu sıralar çok mu üstüne geliyor? Hiç olmadığın kadar kötü müsün, sorguluyor musun sürekli neden böyle olduğunu? Belki de yaşadıklarından ziyade sen de bir fark vardır. Belki de hayata baktığın o her zamanki yerinden ayrılarak başka noktalara geçmişsindir. Olaylara her zamankinden farklı, her zamankinden karamsar, her zamankinden kuşkucu bakıyorsundur. Seni değiştiren bakış açın olamaz mı?
Farkına varamıyoruz çoğu zaman. Hayat akışında devam ederken bir anda kendimizi içinden çıkamayacağımız durumlarda buluyoruz. Nefes alırken bile birisinin boğazımıza yapıştığını, boğazımıza yapışan bu ellerden hiç kurtulamayacağımız düşünüyoruz. Son noktaya gelmiş gibi... Belki de çoktan gelmiş oluyor silkinme vakti. Olaylar bu kadar arka arkaya garip, içinden çıkılmaz hale geldiyse hiçbir şey yapmadan durup beklemek mi lazım? Durup bekledikçe büyümeyecek mi yaşanılanların acısı? O zaman hayata farklı bir pencereden bakmak gerekli. Mutlaka vardır perdesi açılmamış karanlıkta kalan bir pencere. Biraz cesaret edip o perdeyi aralamalı, hayata bir de o pencereden bakmalı,biraz da oradan nefes almayı denemeli. Her pencere yeni bir umudun aralayıcısı olacaktır. Her pencere yeni güzelliklerin habercisi, yeni başlangıçların habercisi olacaktır.
Belki de insanoğlu acılarına acı katarak kendini cezalandırıyor, belki de yenilmeyi seçerek en kolay olanı yapıyor. En çok istediğin, uğrunda çok mücadele verdiğin ideallerin olmuyor. Belki de doğru zaman değildir, belki de olması daha çok acı çektirecekti. Bilemezsin ki neyin senin için en iyisi olacağını. O zaman bir şey olmuyorsa, elbet diğeri olacaktır, diğeri olmuyorsa ondan sonraki olacaktır. Sen pes etmeyeceğin sürece kim sana engel olabilir? Aslında hayatımızı zorlaştıran biziz. Hayatımızdaki pencerelere o kadar bağlı kalmışız ki bir tanesi kapanınca bizim için gün bitiyor, güneş doğmuyor. Peki ya arkamızdaki kapalı pencere o ne olacak? Perdeyi aralamak ilk başlarda zor olacak ama zamanla öğreneceğiz yeni perdeleri aralamayı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder