Kimse göremedi benim gözümden seni. Kimse de benim baktığım gibi bakamaz sana. Sen hiç birinin nefes alışlarını dinlerken mutluluk duydun mu? Sadece yanında olmasının işareti olan nefes alışlar seni dünyanın en mutlu insanı kıldı mı? Sen hiç her sabah aynı düşü görerek uyandın mı? Mutlu sona az kala nefes nefese.. Sen hiç hayatını bir insana uyarladın mı? En azından denedin mi, vazgeçmeyi, göze alabildin mi kaybetmeyi? Duymadın, mutlu olmadın, uyanmadın, uyarlamadın. Bunlar senin cevapların. Sakın bana bencil deme, sen hiç iki kişilik sevebildin mi?
Bu aşkı ben iki kişilik yaşadım. İki kişilik sevdim, üzüldüm, acı çektim. Pişman mıyım? Tabi ki değilim, gene olsa gene yaşarım. Gene en sevdiğin şeyleri yaparım sırf mutlu ol diye. Çünkü senin bir tebessümün bile beni mutlu etmeye yeter. Şu an yaşadığını bilmek, aynı yeryüzünde olmak, beni arada sırada olsa da düşündüğünü bilmek bile beni mutlu ediyor. Sen aklıma geldiğinde küçük bir tebessüm yayılıyor yüreğime. Peki kalbime yayılan acılığa ne diyeceksin? Nefes almamı engelleyen, yüzün yüreğimde canlanınca yaşadığım, bir anlık ama bir ömre bedel acı.
İnsan alışkanlıklarından çok zor kurtulurmuş, atamazmış hayatından. Sen benim en büyük alışkanlığım olmuşsun. Okuduklarımdasın, yazdıklarımdasın, izlediklerimdesin, ailemde, arkadaşlarımdasın, yürüdüğüm yollarda, gittiğim şehirlerdesin, bakışlarımdasın, en önemlisi de yüreğimdesin. Atamıyorum, kaçamıyorum, uzaklaşamıyorum senden. Belki de hala bir umudum var; atmak, kaçmak, uzaklaşmak istemiyorum. Ne dersin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder